Helikoptermama's, zo heten ze, die moeders die ieder pad effenen, elke kreuk gladstrijken en overal een waakzaam oogje in het zeil houden. Met heel veel liefde, maar ook een beetje met knikkende knieën. Goedbedoeld, maar soms een beetje verstikkend. Journaliste Eva De Geyter keek op een dag in de spiegel, en zag een helikoptermama. Met meer drang naar perfectie dan ze zelf ooit had gewild. En de overdonderende hoeveelheid adviezen waarmee ze elke dag om de oren werd geslagen, hielp haar niet vooruit. Integendeel... In dit boek gaat ze op zoek naar de bron van dat perfectionisme. Met de conclusie steekt ze zichzelf, en andere helikoptermama's, een hart onder de riem. Want 'gewoon goed' is echt wel goed genoeg. 'U herkent het gevoel wel, die prangende, knagende vraag: doe ik het goed? Falen doe je liever niet, om je kinderen te lanceren krijg je maar één - het liefst goedgemikte - kans. En dus ga je, kind van je tijd, her en der te rade. Op het internet, in tijdschriften, kranten, boeken. Je leest je te pletter over het 'project van je leven'. Je vraagt advies aan wie je voorging. En, geef het maar toe, je spiekt graag bij collega-moeders. Maar waarom eigenlijk? 'Omdat alleen de perfectie goed genoeg is natuurlijk!' zo klingelt de leuze ook in mijn hoofd. Maar laat dat nu net de reden zijn waarom ik dit boek schrijf: kan het ooit perfect zijn? En vooral: moet het allemaal zo perfect zijn? Dat vraag ik me, een heel boek lang, graag samen met u af. Niet opdat u daarna mijn boek als nieuwe handleiding zou nemen. Die paradox zou al te absurd zijn. Maar wel om mijzelf, en ook graag u, gerust te stellen: wedden dat 'gewoon goed' best goed genoeg is?'